Najpierw były Jeseniki na mapie. Wielka
ścienna hipsometryczna mapa Polski i ta czerwona plama w Sudetach na południe
od polskiej granicy. Z tych czasów wyłania się nazwa najwyższego szczytu.
Pradziad przez te dwadzieścia kilka lat czekał, abym nazwę wypełnił swoimi
krokami, pamięcią oczu i butów.
Jesień jest czasem, kiedy ruszamy z
Bartem na południe. Nie było pewne, czy uda się dotrzeć w Jeseniki. Dojazd
jawił się jako splot szczęśliwych okoliczności – z pociągu do Wrocławia na bus
do Nysy, z busa do Nysy na bus do Głuchołazów, z busa do Głuchołazów na pociąg
do Jesenika. Jedna wpadka, jedno spóźnienie i plan sypał się, nie było szans
by dojechać na czas i na czas wrócić. Kolejne elementy przebiegały jednak
bezbłędnie. Bus do Nysy był wypełniony jak ukraińska marszrutka. Siedziałem w
drzwiach koło kierowcy w kucki i wpuszczałem nowe osoby w strefę zgniotu.
Pojazd prowadził pewną ręką pan Waldek. Dzięki niemu wiedzieliśmy, że w Nysie
musimy przedostać się pod dworzec piechotą i tam wsiąść w bus do Głuchołazów.
Na szczęście się to udało –dzięki kilkusetmetrowemu biegowi z plecakami. Teraz było już luźniej . Był
nawet czas na towarzyskie pogawędki. Dzięki temu poznaliśmy Edytę. Jest taka
kategoria osób, która od razu wzbudza sympatię i z którą łatwo złapać wspólne
fale. I tak było z Edytą. Ta otwartość z pewnością pomagała jej w pracy
lekarza. Pani doktor tak jak my jechała w Jeseniki a jako czechofil i ktoś, kto spędził w Głuchołazach
dzieciństwo była krynicą informacji na temat regionu. Głuchołazy widziane jej oczami wydały się nam
bliższe. Mając do dyspozycji czyjeś wspomnienia jest się naraz w dwóch miastach
– tym, co się przedeptuje i tym z drugiej ręki. To drugie często potrafi być
prawdziwsze, jest tym, czego szuka się w drodze.
Czasu było dość i postanowiliśmy
przekroczyć granicę pieszo. Był nawet czas wspiąć się na starą wieżę skąd
roztaczał się widok na miasto i okolice. Wieża zachowała naprawdę
średniowieczna i nie wylana wewnątrz betonem. Wydrapana na cegle data (z roku 1953?) przynosiła mi na
myśl jakiś pogodny dzień na ziemiach odzyskanych, w którym młody chłopak wyjęty
z mrocznego opowiadania Hłaski czyni wyznanie miłości swojej dziewczynie.
Kobieta ma dziś pewnie osiemdziesiąt lat. Jeśli jeszcze żyje… Gdy zeszliśmy z
wieży idąc za radą Edyty ruszyliśmy pieszo do Mikulovic.
Jeśli włączy się google maps to można
zauważyć niedaleko dworca w Mikulovicach restaurację o mało górskiej nazwie
„neptun”. Tam właśnie postanowiliśmy z Bartem wstąpić na piwo. Przeżyliśmy małe
deja vu – oczywiście w telewizji, jak to w Czechach, leciał mecz hokeja. W
knajpie nie było zakazu palenia, więc czuliśmy się jak przesunięci w czasie
kilka lat wstecz. Pociąg miał wkrótce nadjechać więc trzeba było ruszać na
puściutką stację. Znajdowała się ona pod specjalnym nadzorem kolejarza, który
wspaniale wpisywał się w czeski film – długie, spadające na kark skłębione
włosy i denka okularów. Na peron wtoczył się powolutku vlak. Jazda nie trwała
długo. W Jesieniku pożegnaliśmy Edytę, która gdzieś tu miała znajomą kwaterę i
ruszyliśmy w stronę gór. Przepastny świerkowy las. Byliśmy tu sami, po drodze
żadnego turysty. Także Chata Jiřího na Šeráku, gdzie wypadł nocleg,
kompletnie pusta. Trzeba było otworzyć dla nas świetlicę. Jeśli spodziewaliśmy
się gwaru, to musieliśmy być zawiedzeni. Schronisko było schludne, eleganckie i…
mało schroniskowe, zwłaszcza cenowo. Taki raczej górski hotel dla narciarzy,
którzy wjeżdżali tu wyciągiem przez Serak. W sali jadalnej wisiał wielki krzyż
a na szafkach nocnych jakaś pobożna dłoń egzemplarze Nowego Testamentu. Panowała
tu wszechogarniająca obsesja czystości i krzątaniny. Ale jak krzątać się w
pustce?
Rano mgła. Na szczęście w drodze poczęła się rozpraszać. Do Pradziada
mieliśmy grzbietem kilkanaście kilometrów. Wysokość startowa 1350 metrów, więc
klimat już prawdziwie górski. Jesieniki imponowały swoją rozległością, jak na
Sudety było to naprawdę duże, rozczłonkowane pasmo. Pierwszy szczyt na drodze -Keprnik
był płaskim zwieńczonym grupą skał
wierzchołkiem, który i wysokością i kształtem przypominał Śnieżnik. Tablica
edukacyjna obok przedstawiała kultową postać krecika i zmarznięte kopce. Było
trochę pochmurnie, ale wyjątkowo jak na listopad ciepło. W dali majaczył się już
był wyrastający ponad wszystko wokół Pradziad, rozpoznawalny dzięki wieży
telewizyjnej.
Dziarsko mknęliśmy przez wymarzony
widokowo grzbiet– słońce stopniowo wychodziło zza chmur. Zastanawiałem się jak te
góry wyglądały przed laty. Czytałem wcześniej o ponownym zalesieniu i
sprowadzeniu kosodrzewiny na rozległe łąki. Zalesiony masyw został zatem
ponownie zwrócony przyrodzie a jego pierwotność była udawana. Stało się jednak
to już tak dawno, że góry zdawały się dzikie od zawsze. Keprnik został już
daleko za nami. Przecięliśmy szosę koło kompleksów narciarskich i pędziliśmy w
stronę Pradziada. Pierwszym człowiekiem, którego spotkaliśmy na drodze był
siwiuteńki, ale niestary jeszcze człowiek o kulach. Musiał w ten sposób przejść
kawał drogi. Godny podziwu upór. Potem długo, długo nic – aż dotarliśmy do
kapliczki poświęconej tym „co se do domu nevratili”.
Drewniana kaplica upamiętniała ofiary
Jeseników. Zapaliliśmy tu kupiony jeszcze w Polsce znicz. W małych tabliczkach
były zaklęte górskie tragedie. Hasalova Karina, lat piętnaście, zaginiona na
zjeździe do Petrovych Kamieni, 8 marca; Alois Hajek – zginął 1 stycznia 1979
roku. Może tragiczna okazała się dla niego zabawa sylwestrowa w którymś z
okolicznych schronisk? Pavel Vavrina – ten młody człowiek zaginął na
Pradziadzie 10 stycznia, zapewne gdzieś w głębokich śniegach; Ing Bezdek Tomas
zahynul mrazem, czyli zamarzł 20 grudnia; Terezka Kalitova (28 stycznia), Ivo
Nezval (24 marca) te wszystkie śmierci można było jakoś zrozumieć – jako ofiary
w równej mierze zimy, co gór; aż pośród zimowych miesięcy wyrastało lato. Jiri
Mather – „zahynul po zasahu bleskiem”;
nagła i niespodziewana śmierć od błyskawicy w samym środku lipca. Najbardziej niepokoiła
jednak wrześniowa śmierć z wyczerpania Antonina Tolocha. Wczytywałem się w
skąpo zarysowane przez pamiątkowe tabliczki dramaty, które o dziwo w większości
miały miejsce całkiem niedawno, w ostatnich dziesięciu latach. Może to wtedy narciarze
ruszyli masowo zimą w nieuczęszczane wcześniej góry? Pewnie nigdy się nie
dowiem; ale brzmienie nazwisk, młody najczęściej wiek, temperatura dat – mówiły
wiele.
Następny postój nastąpił w przytulnej
drewnianej chacie Svycarna. Tu ceny były rozsądniejsze niż w pustym
protestanckim kompleksie. Wybornie też smakowało po dotlenieniu się przez
wiatry Keprnika piwo. Pradziad był już o krok - trzy kilometry. Dużo było w
Svycarni i na okolicznych drogach ludzi. Tam gdzie można było wjechać
samochodem Czesi przybywali licznie całymi rodzinami. Pradziad nie okazał się
wyzwaniem jako góra – szerokim asfaltem w tej listopadowej aurze zmierzali na
szczyt rodzice z dziećmi i wózkami. Rozległy wierzchołek został przez
komunistów na wieki oszpecony. Hotel na szczycie to architektoniczny koszmarek.
Zabrakło nam koron, żeby wjechać na wieżę, która wyrastała wyżej niż szczyt
Śnieżki. Były zresztą chmury. Ani Śnieżki, ani Tatr, ani Alp – z pewnością tego
dnia byśmy nie ujrzeli. Ale i z ziemi widoki były imponujące, pasma i chmur
kłębowiska, przeplatane lasami i łąkami.
Tę noc spędziliśmy w Horskiej chacie
Barburka. Jeśli narzekaliśmy na grobową ciszę w protestanckim kompleksie dzień
wcześniej, tak teraz trafiliśmy na rzeźnicką imprezę, która rozproszyła nasze
stereotypy spokojnie biesiadujących kulturalnych Czechów. Obsługa schroniska
była przesympatyczna, ale nad nami zagnieździła się kilkunastoosobowa grupa
młodzieży. Początkowo nie zwracaliśmy uwagi na narastające głosy myśląc, że
wesołość z godziną zagaśnie. Niestety, chyba w obiegu było tam nie piwo, lecz wódka
– i histeryczne śmiechy, wrzaski dziewczyn sąsiadowały z waleniem mebli,
jakimiś wściekłymi skokami, tętentem stada byków, boksem ściennym i czeskim dichem
rozpuszczanym z głośnika. Po północy impreza zamiast się uciszyć przybierała na
sile. Nie wiem czy ciała na górze kłębiły się w pijackim uścisku, w naszych
głowach kłębiły się na pewno. Mimo to jakoś o drugiej udało mi się zasnąć.
Po zapłacie za nocleg i posiłki zostały
nam same drobniaki, które starczyły jedynie na autobus do Karlovej Studanki. Serpentynami
w dolinę. Na zwiedzenie kurortu mieliśmy dziesięć minut. Był to nienaruszony
architektonicznie od czasów austro-węgierskich niewielki kurort, prawdziwa
perełka wciśnięta w jesenicki las. Wypłaciliśmy korony w bankomacie i
wsiadaliśmy już w kolejny autobus – do Jesenika. W autobusie zwracała na
siebie uwagę wesoła grupa mężczyzn w wieku od pięćdziesiąt plus do
siedemdziesiąt. Popijali coś z gwinta i nawet można było zapuścić żurawia w ich
dyskusje. W każdym razie świetnie się bawili i pozostawali w znakomitej na swój
wiek kondycji. Trasa do Jesienika wspaniała, szczególnie przejazd przez Rejviz
– najwyżej położoną gminę na Śląsku.
Jesenik musiał być mocno zniszczony w
czasie wojny, starych budynków pozostało niewiele, rynek dość eklektyczny. Postanowiliśmy
zajrzeć do piwnej mordowni. Znów powitała nas chmura dymu. Pięćdziesięcioletni
zniszczeni kolesie puszczające nostalgiczne czechosłowackie kawałki z szafy
grającej, dwie niewytrzeźwiałe od soboty miejscowe dziwki, niedziela w
południe, kiedy alkoholicy zaczynają kolejny dzień swojego cyklu.
Licząc w mordowni w Jeseniku
Zastępy szachów na stoliku
Starców liczących każdy grosik
- tęsknię do tego kraju, gdzie kromkę
Chleba z ziemi się podnosi
- pisał kiedyś Jacek Podsiadło. Całkiem
możliwe, że był kilkanaście lat temu w tej samej knajpie i patrzyły na nas
szeroko otwarte oczy wiersza.
Pobyt
w Jeseniku trwał jedno piwo. Trzeba było zbierać się do Zlatych Hor.
Przyglądaliśmy się z okna autobusu pasmu, które u nas nazywa się Górami
Opawskimi a którego większość znajduje się po czeskiej stronie. Ze Zlatych Hor
mieliśmy wchodzić na Biskupią Kopę i pomimo niedużej wysokości podejście
wydawało się strome. Zlate Hory… Więcej zabytkowych domów, ozdobna fasada muzeum.
Widzieliśmy rodziny zmierzające na hrbitov (cmentarz). Czesi bardziej obchodzą drugi
a nie pierwszy listopada. Chciałem iść zobaczyć jak wygląda w zaduszki czeski
cmentarz, ale nie starczyło czasu. Zwrócił naszą uwagę bar (U Jakuba?),
przypominający wyglądem nasze bary mleczne. Weszliśmy do środka i… zderzyliśmy
się z Edytą. Tym samym wycieczkę ktoś nam wszystkim udatnie skomponował,
zupełnie bez planu. Zamówiliśmy smażony ser, który był specjalnością w tym
miejscu i kofolę z kija. Edyta opowiadała o księdzu-dziadeczku, który odprawia
msze w sanktuarium Maria Hilf. Ksiądz zna język polski. Edyta dała nam po
obrazku z sankturarium „Panny Marii Pomocnej”. Na tym obrazku znalazłem
odnośnik do strony internetowej. Dzieje świętego miejsca i zmagania z
komunistami, którzy wysadzili stary kościół w powietrze mogłyby posłużyć jako
materiał na oddzielny reportaż. Dziś sanktuarium odbudowano, ale stary ksiądz
martwi się, czy ktoś go w tym miejscu zastąpi. Po obiedzie ruszyliśmy w trójkę
w stronę kaplicy świętego Rocha. Ścieżka szła przez rozległą łąkę, z której
było widać Jezioro Nyskie. Przypomniałem sobie opowieść mojego przyjaciela z
Brna, Tomika, który pochodzi ze Zlatych Hor i spędził tu dzieciństwo. Zapewne
właśnie w to miejsce przyjeżdżali rowerami. Granica była wówczas komunistyczna
i realna, ale widoki na Polskę rozległe. Widząc zbiornik w Nysie kilkuletni
chłopcy byli przekonani, że to sam odległy Bałtyk rozpościera się w oddali. Historię
tę opowiadał mi Tomik koło mola w Brzeźnie, kiedy parę lat temu przyjechali mnie
odwiedzić. Ich znajomi stukali się w czoło, po co jadą na północ nad morze. A
było to po prostu marzenie chłopca ze Zlatych Hor…
Na
rozstaju szlaków pożegnaliśmy się z Edytą. Zeszła w dolinę a my ruszyliśmy na
Biskupią. Byłem tu po raz drugi – wcześniej, w 2011 przyjechaliśmy tu do
Prudnika, do Marka Doskocza a potem
nocowaliśmy w schronisku. Biskupia Kopa jest szczytem wyrastającym ponad
okolicę i to wystarczy by poczuć się na dachu świata. Wrażenie to potęguje
jeszcze stara widokowa wieża. Ostatnio byliśmy tu w październiku, w czasie
złotej jesieni. Teraz barwy były bledsze. A może to moja pamięć nabierała
kolorów? Robiło się już ciemno, czerwonym szlakiem schodziliśmy w stronę schroniska.
Jest to jedno z archetypicznych schronisk, całe w drewnie, skryte w cieniu boru
świerkowego. Gospodarze służyli nam pomocą w obraniu drogi powrotu, która była
równie skomplikowana jak przyjazd tutaj. Okazało się, że musimy wyjść o piątej
rano, czyli dwie godziny brnąć przez las przed świtem, by zdążyć na autobus z
Głuchołazów. Wypiliśmy jeszcze ostatniej w tej wyprawie piwo. W jadalni
schroniska, pod powałą wiszą dziesiątki krawatów, które zostawili tu ponoć
nierozsądni turyści. Naszą uwagę zwróciły też rzeźbione krzesła. Okazało się,
że za oparcie służyły karykatury wszystkich prezydentów po 1989 roku –
Jaruzelskiego, Wałęsy, Kwaśniewskiego i Kaczyńskiego. Trzeba było odespać
poprzednią noc spędzoną w Barburce. Rano w kompletnych ciemnościach ruszyliśmy
leśną drogą, dzięki nikłym snopom czołówek omijając korzenie i wykroty. Później
już na asfalt i pruliśmy do przodu mając za plecami wschodzące słońce.
PS.
Z
powodu braku czasu na ogół zjadam czeskie znaki diakrytyczne, wybaczcie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz