Urywek IX - sobie na urodziny, dzisiaj jestem mały

Czasem mi się wydaje, że moje życie mogło by zostać nagle przerwane, gdzieś na poboczu drogi, nierozstrzygnięte, zamknąć się w jakimś ostatnim zdaniu, które pozostawiałoby otwartą kwestię - co było ze mną dalej. Jak z bohaterem jakiejś wielkiej dziewiętnastowiecznej powieści. Po prostu w pewnym momencie oddalam się i już nie wracam. Czasem myślę, że ostatecznym przeznaczeniem człowieka jest samotność. Samotność wobec siebie, wobec rzeczy, których nie jesteśmy w stanie w sobie przekroczyć, z siebie zrzucić. Którymi nie możemy się dzielić. Gdy już były takie momenty w moim życiu - że już nie czułem się samotny, po jakimś czasie okazywało się, że nie można ich zatrzymać. Nie umiałem zatrzymać ani miłości, ani przyjaźni. Każda z nich miała jakieś apogeum, po którym już nigdy nie wzlatywała tak wysoko. Liczy się teraz zdawali się myśleć inni i biegli szukać nowego szczytu, albo choćby jego obietnicy, nowości. Jest przecież piękna przeszłość wmawiałem sobie, która może uporządkować, da siły. Ale wtedy okazywało się, że wszystko umyka - starzeli się, umierali bliscy, odchodziły kobiety, znikały zaułki znajomych dzielnic,

przyjaciele zapadali się w swoich życiach coraz głębiej, ja się zapadałem, ostrzyłem siekierę, próbowałem bez skutku dotrzeć na drugi brzeg rzeki, który gdzieś pewnie jest. A czasem po prostu byłem rozłamany - gdzieś znikał Artur, którego znałem, przesiąkał go Obcy - gorzki typ, który mówił: a widzisz, memento mori, nigdy nie będziesz szczęśliwy, na nic nie możesz liczyć, nigdzie nie zagrzejesz miejsca - w żadnym sercu, kraju, ani środowisku. Wypełniał mnie do końca. Zostawały ze mnie już tylko same mięśnie, krążąca w ciele krew, sam oddech pchający naprzód- szedłem, szedłem i szedłem. Żeby zgubić tego gorzkiego typa, czasami oczy otwierały się nad brzegiem jeziora, na szczycie góry, w jakimś porcie, nagle nadchodziła chwila uspokojenia. Obcy znikał i nie słyszałem jego zdyszanych kroków. Czasami ktoś drugi tak samo uciekający był ze mną, i było radośnie - byliśmy jak uciekinierzy z więzienia, nagle zjednoczeni emocjami, zrzucający z siebie więzienne pasiaki, zakładający nowe obuwie, wolni! To trwało kilka minut, godzin, dzień, dwa, kilka tygodni albo nawet miesięcy. A potem czułem już jak w środku powoli odbudowuje się więzienie. Choć byłem przecież sobą inni wskazywali we mnie Obcego, oddalali się. Albo ja wytykałem im obcość i wycofywałem się na bezpieczną odległość. Ktoś mnie ranił, ja kogoś, ktoś w kogoś nie wierzył, ktoś nie wierzył komuś. Straszna szamotanina. Powtarzałem sobie, że aby przetrwać muszę mieć wiarę, nadzieję i miłość. Ale taką sprowadzoną do własnych rozmiarów, do swojej codzienności a nie biblijnych wersetów. Wiarę w ludzi, nadzieję na szczęście i miłość, ale nie taką, która się wypali, lecz taką, która w chwili kryzysu, podniesie i potrząśnie.